Toon ervaarde geen stress.
Hij lag wel vaak wakker.
Was bang om te falen en piekerde veel.
Werken ging moeizaam. Hij bleef onrustig en kwam er zelf niet meer uit.
“Ik begrijp niet meer wat ik moet doen,” zei hij bij de intake.
Hij had therapie gehad. Meerdere trajecten gevolgd.
En toch zat hij opnieuw tegen een burn-out aan.
Niets leek te werken.
Stress was zo normaal geworden dat hij geen onderscheid meer maakte
tussen zichzelf en zijn stress.
Toon ging ervaren dat hij leefde naar de hormonen van stress. Hij leerde zijn interne dialoog herkennen als stress-trigger.
Wat hij leerde, was afstand nemen van situaties, van overdenken
en van de paniek die ’s nachts opkwam.
In vijf weken legde hij de basis voor een nieuw fundament.
Bewustwording van ademhaling en spanning.
Commitment op keuzes.
En een bewezen structuur.
Hij ervaarde meer rust, overzicht en aandacht.
Als hij nog wakker lag, raakte hij minder in paniek.
Stap voor stap.
Steeds bewuster.
Steeds meer vertrouwen.
Door nieuwe keuzes en het ervaren van verbetering.
Toon kwam van diep.
Na deze periode zijn we nog een tijdje blijven samenwerken,
tot het moment dat hij voldoende vertrouwen had om zelf verder te gaan.
Hij leerde zijn eigen handleiding herkennen.
Hij herkent interne dialoog en situaties als stress,
kent zijn grenzen
en weet wat te doen als het te veel wordt.
Rust.
Vertrouwen.
Regelmaat.
Ik liet Toon de basis van zijn nieuwe fundament zien. De Online sessies, Adem focus en het Neurocycle-Framework gaven de structuur voor zijn verandering.